Kto wynalazł pendrive? - Od koncepcji do gotowego produktu.

Od wielu lat to to właśnie pendrive’y stanowią wygodne i bezpieczne rozwiązania do archiwizowania i przenoszenia danych. Często łączą funkcje stricte użytkowe z wyszukanym designem, który stał się charakterystyczny dla większości urządzeń IT, szczególnie tych, które znajdują się w bezpośrednim otoczeniu człowieka.

Chyba można śmiało stwierdzić, że jednym z prekursorów estetyki i ergonomii urządzeń komputerowych był Steve Jobs. Zaprojektowany pod jego okiem iMac G3, który miał swoją premierę 15 sierpnia 1998 roku, stał się przełomem, a zarazem ikoną nowoczesnego wzornictwa komputerowego. Sukces sprzedażowy był tak spektakularny, że fabryka nie nadążała z jego produkcją. Jeszcze w 1998 r. filozofia Jobes’a był prosta – iMac nie musi posiadać gniazd, wtyków itp. bo po pierwsze ma wszystko co trzeba, a po drugie dzieło sztuki z tymi wszystkimi kablami na zewnątrz – to po prostu nie pasuje do siebie. Ci którzy znają historię Apple’a wiedzą co wydarzyło się później… Patrząc na to jak powstawała zewnętrzna pamięć USB dostrzegamy analogie, ale tylko do pewnego stopnia. W przypadku USB najpierw koncentrowano się na kwestiach technicznych, a dopiero później włączano element designu (naturalnie w przypadku Jobsa to design często determinował rozwiązania techniczne). Zobaczmy więc jak powstał pendrive.

Wynalazczość – od „EEPROM” do „pamięci Flash”

Wynalazcą pendrive’a jest Japończyk Dr Fujio Masuoka, który dołączył do Toshiby w 1971 roku. Dr Masuoka rozpoczął tam pracę nad koncepcją nowej pamięci masowej. Skupił się na rozwoju technologii, która pozwalała na przechowywanie zapisanych informacji nawet bez dostępu do zasilania. Warto wspomnieć, że w tamtym czasie stanowiło to niesamowite wyzwanie techniczne. O to jak o swoim przedsięwzięciu mówił Masuoka: „Mówiąc prosto, chciałem stworzyć chip, który pewnego dnia zastąpi wszystkie inne technologie pamięci na rynku”.

Aby zrealizować tak śmiały plan zwerbował do swojego laboratorium czterech innych zdolnych inżynierów. W konsekwencji w 1981 r. złożył dokumenty patentowe dotyczące EEPROM (ang. electrically erasable programmable read-only memory). Jego współpracownik Sho-ji Ariizumi, uprościł nazwę wynalazku, określając ją „pamięć flash”, ponieważ zdolność tranzystorów do kasowania danych w ułamku sekundy przypominała mu właśnie lampę błyskową aparatu.

Napięcie pomiędzy Toshibą i Masuoką rozwijało się przez lata, ponieważ Toshiba nadal koncentrowała się głównie na pamięci DRAM (dynamic random-access memory) zamiast na pracy Masuoki. Sprytnie wykorzystał to Intel, przejmując rynkowy ster nad pamięcią flash. Obecnie rynek ten warty jest wiele miliardów dolarów z przemysłem i układami scalonymi obecnymi praktycznie we wszystkim, od napędów flash USB po komputery, samochody i smartfony.
Masuoka opuścił Toshibę w 1994 r. i powrócił na Uniwersytet Tohoku w Sendai w Japonii, aby zostać profesorem w dziedzinie technologii urządzeń.

Natomiast Ajay Bhatt jest architektem komputerowym z Intela, któremu w 1994 r. przypisano opracowanie standardowego interfejsu USB (Universal Series Bus). Na początku lat 90. użytkownicy musieli używać niezliczonych wtyczek i połączeń dla urządzeń takich jak porty równoległe i szeregowe, karty rozszerzeń i wiele innych. Bhatt i jego zespół doszli do wniosku, że istnieje łatwiejszy sposób korzystania z urządzeń peryferyjnych (urządzeń dodawanych do komputera w celu zwiększenia użyteczności i wydajności, takich jak mysz lub klawiatura). Ta idea pomogła w opracowaniu jednolitego interfejsu - USB.

Podczas gdy obaj pionierzy technologiczni nie stworzyli bezpośrednio pierwszego prototypu dysku flash, ich dorobek jest niezaprzeczalny. Bowiem pamięć flash jest najbardziej istotnym elementem korpusu urządzenia pamięci masowej.

 Natomiast utworzenie i opatentowanie pierwszego dysku flash jest przypisywane Dov Moranowi i jego firmie, M-Systems, założonej w 1989 roku. Stworzył on DiskOnKey. Szczycił się jego wyglądem i właściwościami, które kojarzymy z dzisiejszym pendrive (pamięcią USB) w plastikowej obudowie, wskaźnikiem LED, pętlą na klucze i metalowym złączem USB – stosowanym często jako pendrive reklamowe z grawerem.